معاملات فرابورسي (خارج از بورس) نوعي معامله جايگزين است که به شبکه معامله گراني که بطور حضوري با يکديگر ملاقات نمي کنند و از طريق تلفن و کامپيوتر با يکديگر ارتباط برقرار مي کنند، اطلاق مي شود. معاملات مذکور اغلب بين موسسات مالي انجام مي شود، همچنين مي تواند به عنوان ابزارهاي رايج ميان بازارسازان تلقي گردد. تمام سخنان معامله گران پشت تلفن ضبط مي شود تا چنانچه اختلافي بين معامله گران رخ دهد، به آن استناد شود. خريدار و فروشنده مي توانند نحوه قراردادهاي معامله شده در بازارهاي فرا بورسي (OTC) را به دلخواه خود در آورند، بنابراين نيازي نيست شرايط قرارداد عينا مشابه آنچه در بورس عمل مي شود، تعيين گردد.

در دنيا سه نوع بازار فرا بورسي وجود دارد:

1 - بازار معاملاتي سنتي:
در اين بازار معامله گران به عنوان بازارساز، قيمت خريد و فروش خود را اعلام مي کنند. معامله گران قيمت هاي خود را پيشنهاد داده و قيمت قابل اجرا از طريق تلفن مذاکره شده يا برخي اوقات از طريق سايت هاي اينترنتي اعلام مي شود. اين گونه معاملات، معامله دو طرفه ناميده مي شوند، چراكه دو طرف معامله از قيمتي که در يک مقطع زماني توسط تلفن ارائه مي شود، مطلع مي گردند.

2 - بازار معاملاتي الکترونيکي:
اين بازار تقريبا شبيه معاملات الکترونيکي در بورس است؛ اما به اين دليل بازارهاي فرابورسي خوانده مي شود که از استاندارد کمتري برخوردار بوده و فاقد قرارداد طراحي شده و معاملات مشتقه شفاف است.

3 - بازار معاملاتي بهينه:
بازار معاملاتي اخير ترکيبي از دو بازار پيشين بوده و معامله گر بر اساس آنها به معاملات الکترونيکي مي پردازد. معامله گر قيمت خريد و فروش خود را انحصارا به اطلاع فعالان بازار مي رساند. معامله گر در اين شکل معامله به عنوان طرف معامله در هر قرارداد عمل مي كند، بنابراين نصف ريسک اعتباري(نوسانات منفي در قيمت) در بازار به او برمي گردد.