تا به حال در مورد کودکانی که سر چهارراه یا در کوچه و خیابان معصومانه از شما درخواست کمک یا خرید اجناسشان را داشته اند تامل کرده اید. به افرادی که در شرایطی خاص از شما تقاضای مساعدت یا بخشش داشته اند چطور؟ آیا موفقیت ها و پیروزی هایی که در اجرای برنامه هایتان  از طرف کائنات به شما هدیه شده است را به خاطر دارید؟ آیا احساس شادی و شعف و شور و شوقی که در آن لحظات تمام وجود شما را طراوت داده بود به یاد می آورید؟ در آن زمان شماهم سعی کرده اید تا دل دردمند و بی نوایی را به پاس تشکر از کائنات شاد نمایید؟ چگونه از خداوند بابت آن لحظات افتخارآمیز عمرتان تشکر نمودید؟

آیا تا به حال به این موضوع فکر کرده اید که وقتی فرزند شما موفقیتی کسب می کند توجهاتی از سوی خداوند به شما و خانواده تان نائل گردیده تا به واسطه آن مفتخر و شاد شوید؟ اما شما چگونه آن شادی را از خداوند سپاس می گویید؟ با تشویق مالی و معنوی فرزندتان به واسطه موفقیت در امتحانات یا شاد نمودن یتیم و بی نوایی به واسطه شکرانه توجهات خداوند به شما و خانواده شما؟

پدران و مادران زیادی را می شناسم که لحظه ، لحظه زندگی خود را فدای فرزندانشان می کنند. با خوشحالی آنها شادند و با ناراحتی آنها در اندوه. بی آن که بدانند فرزندشان از چه چیز شاد می شود و از چه اندوهگین.. این پدر و مادرها از هر تلاشی برای خوشبختی فرزندشان دریغ نمی کنند و حاضر نیستند یک مو از سر مبارک جگرگوشه شان کم شود. آن ها در شرایطی اوضاع زندگی را روز به روز برای فرزندان خود ایده آل تر می کنند که بسیاری از اطرافیان آن ها حتی در نیازهای اولیه زندگی خود درمانده اند...

یقینا اگر از آن ها در مورد این موضوع انتقاد کنید، جمله "چراغی که به خانه رواست به مسجد حرام است"  یا " در توان مالی ما نیست تا از دیگران حمایت کنیم" را به شما پاسخ می دهند غافل از این که این توجیهات نمی تواند دلیل خوبی برای عدم توجه به دیگران و مشکلات آن ها باشد!! محبت کردن، ابراز همدردی و پای صحبت افراد کوچک و بزرگی که نیاز به محبت و دلجویی دارند نشستن نه هزینه ای دارد نه برای آن محدودیتی وجود دارد. کمک کردن صرفا صدقه دادن یا پرداخت هزینه دیگران نیست، برای لحظه ای پدر یا مادر بودن برای کودکی که طعم داشتن پدر و مادر را حس نکرده می تواند بیش از صدها کمک مادی ارزش داشته باشد. دل جویی از فرد یا خانواده ای که دچار مشکل شده اند و دیدار از بیماران بی کس و تنها در بیمارستان ها و مراکز سال مندان می تواند بهترین هدیه ای باشد که خداوند به پاس شکرگزاری و تشکر از آفریننده هایش دریافت می کند.

بعضی از افراد بارها و بارها برای فرزندان خود هزینه های کلان صرف می کنند و بهترین امکانات تفریحی ، تحصیلی و رفاهی را برای خانواده خود بدون در نظر گرفتن هزینه و زحمت آن با ابراز حجم وسیعی مهربانی و محبت تامین می نمایند ولی همین اشخاص حاضر نیستند کوچکترین هزینه یا حتی محبت بدون هزینه ای بابت خرسندی و شادمانی کودک یا شخصی خارج از خانواده خود صرف نمایند. این افراد اگر بزرگ ترین مشکل دیگران را هم بتوانند به راحتی حل نمایند، باز هم در مقابل آن بی تفاوت بوده چون اعتقادی به حل مشکل دیگران ندارند.

آن ها عقیده دارند که تنها در مقابل خانواده خود مسئولند و وظیفه ای ندارند تا مشکلات دیگران یا فرزندان اشخاص دیگر را حل نمایند ، آن ها نمی خواهند باور کنند که تمام آفریده های خداوند برای او به یک اندازه عزیز هستند و محبت و رفع نیاز و مشکل دیگران چه در حیطه وضایف شخص باشد چه نباشد باعث خوشحالی خداوند و رضایت کائنات خواهد شد.

چه عیبی دارد فرزندی که همیشه از بهترین شرایط و امکانات بهره مند است یکبار برای لحظه ای کوتاه موقعیت خود را به یکی از همسالان خود که همیشه از آن امکانات محروم بوده به اشتراک بگذارد؟ فکر نمی کنید این کار برای خودش هم بهتر باشد؟ چرا که متوجه می شود امکاناتی که در اختیار دارد برای خیلی از افراد آرزوست یا به طور کل از آن محرومند. آنوقت متوجه می شود که از زندگی زیبایی برخوردار است و قدر موقعیت خویش و زحمات پدر و مادرش را بیش از پیش می داند و در حفظ آن می کوشد. او هم یاد می گیرد الطافی را که خداوند نصیبش کرده بدون توقع و منت در اختیار دیگران قرار دهد. با انجام این کارها بگذارید فرزندتان هم از شما یاد بگیرد که تنها برای یکبار خوراکی خود را به کودکی مستمند به رسم تشکر از نعمات خداوند هدیه بدهد، مطمئن باشید با این کار لذتی بیش از طعم آن خوراکی نصیب خود و فرزندتان کرده اید.