سوء استفاده از قدرت اصلی ترین منبع و ذات حقیقی شر معنوی است. شر اخلاقی زمانی به وجود می آید که کسی مسئولیت خیر و سعادت دیگران را قبول نمی کند، مخصوصاً کسانیکه تحت مراقبت و حمایت مستقیم او هستند. می توان گفت که یک نفر زمانی قدرت دارد که بتواند قاطعانه واقعیت دیگران را تحت تاثیر قرار دهد.

در این زمینه، نفوذ و اختیار قدرتی است که از یک پیمان و قرارداد اجتماعی ناشی می شود، مثل قوانین و عرف یک گروه اجتماعی مثل یک کشور یا سازمان.

پس سوءاستفاده از قدرت چیست؟

سوءاستفاده از قدرت، استفاده غیرقانونی از قدرت است.

سوءاستفاده از قدرت موقعیتی است که در آن فردی که روی دیگران قدرت و نفوذ دارد (یعنی می تواند اراده و تصمیم خود را بر دیگران تحویل کند) مثلاً با برتری ذهنی، موقعیت اجتماعی، قدرت جسمی، دانش، تکنولوژی، اسلحه، ثروت، یا اعتمادی که دیگران به او دارند، به طرز ناموجه و ناحقی از آن قدرت برای استثمار و آسیب رساندن به دیگران استفاده می کند یا با اقدام نکردن باعث می شود دیگران مورد آسیب یا استثمار قرار گیرند.

مشخص است که کسی که آن چنان قدرتی را ندارد، پس نمی تواند از آن سوءاستفاده کند. همچنین مهمترین اصل اخلاق انسانی، خودداری از سوءاستفاده از قدرت است.

شایان ذکر است که تصمیم گیری برای دنباله روی از یک اصل اخلاقی مسئله ای کاملاً شخصی است و نمی توان کسی را مجبور به آنکار کرد. اما، کسی نمی تواند از اصلی که از وجود آن مطمئن نیست پیروی کند. همچنین، کسی نمی تواند اصلی را دنبال کند که با ساختارهای ذهنی او همخوانی نداشته باشد و این ساختار ذهنی شدیداً تحت تاثیر تجربیات دوران کودکی است.

پس می توان گفت که بسیار غیراخلاقی است که خود را در موقعیتی قرار دهیم که مخالف با عقاید و علایق ماست، یعنی جایی که سود و منفعت ما به آسیب رسیدن و استثمار دیگران بستگی دارد.

علاوه بر این شایان ذکر است که آنهایی که برای متوقف ساختن این سوءاستفاده از قدرت اقدام می کنند، معمولاً قدرت کافی ندارند و آنها و تلاشهایشان فقط منبع سرگرمی آنهایی هستند که از قدرت سوءاستفاده می کنند.