خندیدن یکی از شیوه‌های ایجاد خشنودی و رضایت باطن است و گرچه همه از این استعداد برخوردارند ولی نحوه و طرز خنده هرکس با دیگری فرق می‌کند. چه بسیار انسان‌هائی که با لبخند اطرافیان را مجذوب و شیفته خود می‌سازند و چنان از ته دل می‌خندند که گوئی خورشید در چهره ایشان طلوع کرده است. خنده به خودی خود حامل پیامی خاص است: پیام آرامش و صلح و صفا به این سبب است که آن را از خصوصیات ویژه انسانی برشمرده‌اند. خنده نه از سر غریزه، بلکه از روی هوش و عقل صورت می‌گیرد و از اعماق دل و جان برمی‌آید و بر لب‌ها می‌نشیند. می‌گویند خنده نه تنها چهره و صورت را روشن و تابناک می‌سازد، بلکه بر پرتو خود همه جا را نورانی می‌کند و حتی بر عبوس‌ترین آدم‌ها هم تأثیر می‌گذارد. اشخاصی که سعی می‌کنند زیاد نخندند در میان دیگران به بداخلاقی مشهور می‌شوند و در هر محفلی اسباب کدورت و ملال و گرفتگی خاطر می‌گردند. کسی که حاضر نیست از این موهبت رایگان استفاده نماید و اخم و بدخلقی را به خنده و نشاط ترجیح می‌دهد. طبعاً پیام‌آور شب و رسول تیرگی و ظلمات می‌شود. انسان‌ها بی‌اختیار به جانب کسانی‌که گشاده‌رو و متبسم هستند می‌روند. هنگامی‌که در جلوی دوربین عکاسی قرار می‌گیرید، بی‌اختیار سعی می‌کنید تا لبخندی به لب بیاورید و برای لحظاتی هم که شده چهره خود را خندان نشان دهید. چرا در زندگی کوتاه خویش چنین ژستی نمی‌گیرد و ندای عکاس درونی خویش را که به شما خاطرنشان می‌سازد: ”لبخند بزنید! مورد توجه قرار نمی‌دهید؟!“
مجله موفقیت
