شرکت های پایدار با انواع سنتی آن چه تمایزی دارند؟ معمولا شرکت ها از طریق تلاش های آگاهانه و عمدی پایدار می شوند. برای اینکه چگونه این انتقال رخ دهد مدل های سازمانی شرکت های سنتی و پایدار مورد مطالعه قرار گرفته اند.

یافته هایی در این میان حکایت از ویژگی هایی دارند که شامل مواردی است که در پی می آید:

    مدیران اصلی شرکت های پایدار موقعی که تصمیم گیری می کنند نگاهی بلندمدت دارند.
    مدیران ۷۲درصد از شرکت های پایدار در مقابل ۴۰درصد از شرکت های سنتی راغب هستند که خطراتی که ممکن است پایداری را دچار مشکل کنند مورد سنجش قرار بگیرند.
    شرکت های پایدار از بیرون یاد می گیرند. در عمل آن ها کارمندانشان را تشویق می کنند که دانشی را از منابع خارجی شرکت نسب به شرکت های سنتی تحلیل کنند (۷۲درصد در مقابل ۲۰ درصد از شرکت های سنتی)
    شرکت های پایدار زنجیره های تامین خودشان را برای اتخاذ استراتژی های پایدار تشویق می کنند (۸۳ درصد در مقابل ۲۰ درصد از شرکت های سنتی)
    شرکت های پایدار همچنین روی معیارهای پایداری در فرآیند بودجه بندی و سرمایه همکاری دارند و فرآیندهای ارزیابی محکمی را ایجاد می کنند که اثرات جانبی آن برای اهداف پایداری می گذارند محاسبه می شوند و برنامه های هدف داری را در ارتباط با مقاصد ناشی از نتایج کسب و کار در نظر می گیرند (۹۰درصد در برابر ۱۰ درصد شرکت های سنتی)

صنعت

هاوژین قربانی